مهمترین خواسته از
رئیس آینده سازمان حفاظت از محیط زیست آن است که چهار سال بعد، بواسطه اقدامات این
سازمان، حال «ایران کهن» اندکی بهتر شده و روند رو به رشد بحران های محیط زیستی که
می‌رود تمامیت ارضی کشور را با مخاطراتی جدی روبرو نماید متوقف شده باشد.
ممکن است او در این
مسیر شکست بخورد؛ اما مهم آن است که فعالین محیط زیست ایران در پایان این چهار سال
یک جمله بگویند:
«او هر آنچه که در توان داشت برای محیط زیست ایران انجام
داد و با توجه به محدودیت‌های موجود بیش از این کاری شدنی نبود.»
جمله‌ای که اگر با
خود صادق باشیم در مورد روسای پیشین و ریاست کنونی آن نمی‌توان بر زبان آورد؛ که اگر بنا بر این باشد که شخصی توانمندتر در این
جایگاه قرار گیرد، این مهمترین دلیل برای تغییر ریاست سازمان است.
از منظر من ریاست
بعدی سازمان محیط زیست برای تحقق این امر می‌بایست اقدامات فراوانی انجام دهد که تنها
به برخی از مهمترین آنها در ادامه اشاره شده است:
ظرف مدت شش ماه با
جلب مشارکت محافل علمی و تخصصی داخلی و خارجی، «مجموعه شاخص پایداری محیط زیستی ایران»
را طراحی کرده و گزارشی شفاف و دقیق پیرامون وضعیت پایداری محیط زیستی استان‌ها و کشور
ارائه دهد؛ این اقدام را هر سال تکرار نموده و جایگاه ایران را در فضای حالت پایداری
محیط زیستی مشخص کند.
دولت و از همه مهمتر
وزارت‌خانه‌هایی چون نیرو، جهاد کشاورزی و امور خارجه و شهرداری‌های کلان‌شهرهای کشور
را متقاعد نماید که پیش از هرگونه اقدامی اثرات تصمیم‌گیری‌ها و سیاست‌گذاری‌های خود
را بر «مجموعه شاخص پایداری محیط زیستی ایران» مورد سنجش و ارزیابی قرار داده و گزارش‌های
آن را به صورت عمومی منتشر کنند.
پنج ابر چالش محیط
زیستی ایران را شناسایی کرده و با همکاری نخبگان و متخصصین داخلی و خارجی، ضمن ارائه
تبیینی دقیق پیرامون علل شکل‌گیری این چالش‌ها، راهکارهایی را با توجه به سطوح ملی
و منطقه‌ای برای مواجهه بهینه با آنها به هیات دولت ارائه دهد.
ظرف مدت شش ماه آسیب‌شناسی
دقیقی از سازمان حفاظت از محیط زیست انجام داده و رئیس جمهور و هیات دولت را در جهت
اصلاح ساختار این سازمان و رفع این آسیب‌ها متقاعد نماید.
روسای سازمان در استان‌های
مختلف و معاونان بلند پایه خود را با مکانیزم و شاخص‌هایی شفاف که به صورت عمومی اعلام
شده است بر مبنای شایسته سالاری انتخاب نماید.
دغدغه محیط زیست را
با زندگی مردم و مسئولین پیوند دهد؛ برای این منظور هر هفته 5 دقیقه با مردم و مسئولین
پیرامون وضعیت محیط زیست کشور سخن بگوید و زمینه را برای مشارکت هرچه بیشتر مردم و
جوامع محلی در حفاظت از محیط زیست فراهم نماید.
ضمن توجه به اهمیت
اقتصاد محیط زیست با جلب مشارکت متخصصین داخلی و خارجی، با ارائه طرح‌ها و پیشنهادهایی
به وزارت‌خانه‌های مختلف، بین اقتصاد و محیط زیست در ایران به گونه‌ای پیوند برقرار
نماید که از دو حوزه رقیب و متضاد به دو حوزه تقویت کننده یکدیگر تبدیل شوند.
فهم بین رشته‌ای و
پیچیده نسبت به موضوع محیط زیست را در بین مسئولان بلند پایه کشور ایجاد نماید.
و در پایان اگر مجالی
یافت
ساختمان کنونی سازمان
حفاظت از محیط زیست را که چندان دوست‌دار محیط زیست نیست به معنای واقعی به ساختمانی
دوست‌دار محیط زیست تبدیل کند.
@governancesystems
