(نقدی بر سخنرانان جلسه چالش‌های هیدروپولتیک ایران در مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری)
جلسه چالش‌های هیدروپولتیک ایران از سلسله نشست‌های مهم گفتگوهای راهبردی، در پسین روز دوشنبه در مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری برگزار شد. جلسه‌ای با موضوعی مهم که کیفیت سخنرانی‌های ارائه شده از سوی سخنرانان محترم برنامه (دکتر حجت میان‌آبادی، دکتر عباس عراقچی و مهندس جبار وطن فدا) نسبتی با اهمیت آن نداشت. در ابتدای نشست، دکتر حسام الدین آشنا جمله‌ای را گفتند که با نقد حاضر و عنوان انتخاب شده برای این یادداشت ارتباط می‌یابد، آن جمله که همزمان با پایین آمدن پرده نمایش سالن نشست، بیان شد این بود:
« قرار بود در این جلسه بی پرده سخن بگوییم اما اکنون در پرده سخن می‌گوییم».
این جمله، گویای بخش عمده‌ای از انتقاداتی است که بر فضای جلسه و سخنرانان محترم آن وارد است و از قضا دردی است که بسیاری از مسائل اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و زیست محیطی ما ریشه در آن دارد که در ادامه به آن پرداخته خواهد شد.
مطالب طرح شده از سوی سخنرانان محترم، ارتباط اندکی با عنوان و موضوع انتخاب شده برای جلسه، یعنی چالش‌های هیدروپولتیک ایران داشت. آنها جز در پرده و در مواردی بسیار معدود به چالش‌های واقعی هیدروپولتیک ایران نپرداختند و بخش عمده‌ای از سخنانشان مباحثی نظری و بی ارتباط با عنوان انتخاب شده برای جلسه بود که متاسفانه از حیث نظری نیز چندان بر دانش یک دانشجوی جامعه‌شناسی، پیرامون هیدروپولتیک نیافزود، متخصصین و اساتید حاضر در جلسه که جای خود دارند.
به نظر می‌رسید بزرگی چالش‌های پیش‌روی ایران در زمینه هیدروپولتیک آب‌های درون و برون مرزی، زبان سخنرانان محترم برنامه را چنان سنگین نموده بود که نمایشی بسیار ضعیف در پرده ارائه دادند، که وضعیت هیدروپولتیک ایران گویای آن است که ظاهرا در پشت پرده نیز نمایشی چندان قوی‌تر از جلوی پرده در جریان نیست.
سیاست‌مداران، سیاست‌گذاران و دانشگاهیان ایرانی باید بدانند که عموم مردم، بواسطه لمس تجربی واقعیت‌های جاری، اگرچه ممکن است از توان تحلیلی مناسبی برای تحلیل چالش‌ها و مسائل پیشرو برخوردار نباشند، اما بیش از تمامی آنها واقعیت را لمس نموده و با آن آشنا هستند. بنابراین چیزی برای پوشاندن و در پرده سخن گفتن نیست، مگر آنکه این عزیزان به صورت عام و البته سخنرانان محترم برنامه به صورت خاص، دغدغه موقعیت سیاسی و یا دانشگاهی خود را داشته باشند، که کاملا برای نگارنده قابل فهم است و از این منظر خرده‌ای بر آنها نیست. اما هنگامی که این عزیزان مسئولیت شرکت در یک جلسه عمومی را بر عهده گرفته و تصمیم می‌گیرند که در جلوی پرده با کنشگرانی از جامعه مدنی ایران پیرامون موضوعی مهم سخن بگویند، می‌بایست به درک و شعور مخاطبان خویش نیز احترام بگذارند؛ چرا که آنان از چالش‌هایی که سیاست‌های نادرست سیستم سیاسی در زمینه آب‌های مرزی در غرب و شرق کشور ایجاد نموده، و نارضایتی‌های ویرانگری که برانگیخته است، و سیاست‌های نادرستی که در زمینه آب‌های درون مرزی به کار گرفته شده و می‌رود که به تضادهایی غیر قابل کنترل در برخی استان‌های کشور چون چهارمحال و بختیاری، اصفهان، خوزستان و ... بیانجامد، و حتی این اندیشه را در بین عموم هموطنان خوزستانیمان رقم زده است که گویا برخی سیاست‌مداران، آنان را پاره‌ای جدا افتاده از وطن می‌دانند و ارزش و قربی کمتر از برخی کشورهای همسایه که روزگاری در مرزهای همین سرزمین بودند و سیاست‌هایی ناروا، از همین دست سیاست‌های جاری، موجبات جدایی آنها از ایران زمین را فراهم نمود، برای آنها قائل‌اند، آگاهند و اگر زحمت حضور در چنین نشست‌هایی را که در اهمیت برگزاری آنها شکی نیست تقبل می‌کنند از آن روست که بر این تصورند، که سخنرانان گرامی، خواهان فراتر رفتن از مباحث کلیشه‌ای و سخن گفتن از این چالش‌ها و تحلیل آنها هستند.
امید است سخنرانان عزیز این جلسه و البته سایر مسئولین و اساتید محترم دانشگاه، لااقل هنگامی که به پشت پرده رفتند، پیرامون این واقعیت‌ها سخن بگویند و اگر احساس کردند که از عهده مواجهه بهینه با این مسائل بر نمی‌آیند، که نمی‌آیند، آنگاه پیش از آنکه دیر شود افراد این سوی پرده را نیز در بازی وارد نمایند.
شادکامی قرین کسانی باد که پیش از برافتادن پرده، بی پرده با مردم سخن بگویند.
